Ζηλεύω...

...την ικανότητά σου να διαβάζεις "μέσα" από τις λέξεις, μα πιο πολύ ζηλεύω την ικανότητά σου να λές τόσα πολλά γράφοντας τόσο λίγα...

Έχω πολλές μέρες να γράψω, αλλά ούτως ή άλλως δεν μου "έβγαινε" και τίποτε το σημαντικό οπότε προτίμησα να απέχω. Αν εξαιρέσουμε την σύντομη βόλτα στην Αθήνα και το τέταρτο (ο Θεός να το κάνει με τέτοιο κρύο) μπάνιο το Σαββατοκύριακο, οι ημέρες μου περνάν αργά και βασανιστικά εν αναμονή των (όποιων) εξελίξεων. Τέλος πάντων...
Τελικά κατάφερα να δω το SAW II αλλά από την μια οι υπερβολικές μου προσδοκίες, από την άλλη το γεγονός ότι το όποιο στοιχείο έκπληξης και ανατροπής έχει χαθεί πλέον μετά το πρώτο μέρος, με έκαναν να μην ενθουσιαστώ και πολύ. Μπορεί να φταίει και η διάθεσή μου... Μετά από λίγες μέρες είδα και το Nekromantik και αναρωτήθηκα γιατί δεν γυρίζονται τέτοιες ταινίες πλέον. Βέβαια, σκέφτομαι ότι ένα από τα στοιχειά που κάνουν αυτήν την ταινία τοσο ενοχλητική είναι ο "ερασιτεχνισμός" της που αυξάνει το επίπεδο του ρεαλισμού. Δεν τολμώ να φαντστώ μια στυλιζαρισμένη hollywoodιανή εκδοχή αυτού του αριστουργήματος με μια ξανθιά bimbo στην θέση της πρωταγωνίστριας (αν και δεν θα με χαλούσε η Paris Hilton στον ρόλο του κομμένου στα δύο πτώματος της αρχικής σκηνής-αρκεί να ήταν διαμελισμένη πραγματικά)...
Το soundtrack των ημερών περιστρέφεται γύρω από τρία ονόματα που έβγαλαν καινούργια cd πρόσφατα. Tool, Pearl Jam και Red Hot Chili Peppers. Και οι τρείς δεν κυκλοφόρησαν και τις καλύτερες δουλειές τους, με μεγαλύτερη απογoήτευση αυτή που πήρα από τους Tool...ΟK το cd δεν είναι και για πέταμα απλώς είχα μεγαλύτερες προσδοκίες (για άλλη μια φορά). Οι Pearl Jam και οι Red hot Chili Peppers από την άλλη το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι από μια τελευταία περιοδεία (η οποία θα περιλαμβάνει και την υποανάπτυκτη συναυλιακά χώρα μας) και μετά να διαλυθούν πριν καταλήξουν σαν τους Rolling Stones. Άκουσα και τους The Raconteurs αλλά πέρα από κανά δυο τραγούδια που θα μπούν σε κάποια συλλογή που θα "κάψω" για το καλοκαίρι, δεν τρελάθηκα. Στο αμάξι έχει "κολλήσει" η νέα συλλογή που συνοδεύει το τελευταίο Kerrang στην οποία καινούργια group διασκευάζουν κλασικά metal και punk κομμάτια. Highlight η διασκευή των Killswitch Engage στο Holy Diver !!! Πάμε για classic metal revival ή κάνω λάθος ;

Υ.Γ.
Γράφοντας, ακούω το bootleg των Pearl Jam από την Πράγα. Στην αρχή του δεύτερου cd o Eddie Vedder αφιερώνει το Even Flow σε 6 παιδιά από την Ελλάδα που συνάντησε στον δρόμο πριν από την συναυλία, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι μπορεί να μην δοθεί ποτέ η ευκαιρία στους Pearl Jam να παίξουν στην Ελλάδα. Ελπίζω να μην βγούν αληθινά τα λεγόμενά του και στις 30 του Σεπτέμβρη να εκπληρώσω ένα ακόμη από τα συναυλιακά μου απωθημένα...

Την Παρασκευή έφυγα νωρίς από την δουλειά με σκοπό να δω επιτέλους το SAW II (όσοι δεν έχετε δει το πρώτο μέρος σας συμβουλέυω να το κάνετε αμέσως όπως επίσης να ακούσετε και το φοβερό soundtrak που το συνοδεύει). Για κακή μου τύχη όλες οι κόπιες από το video club είχαν ενοικιαστεί και έτσι μη έχοντας διάθεση να δω κάποιο άλλο θρίλερ στράφηκα σε κάτι πιο σινεφίλ και συγκεκριμένα στο Intimacy (Σαρκική Εξάρτηση ελληνιστί). Θα πρέπει να ομολογήσω ότι ο βασικός λόγος που με έκανε να νοικιάσω την συγκεκριμένη ταινία ήταν η "φήμη" που την συνοδεύει και μιλάω φυσικά για την περίφημη "πίπα" (sic) που κάνει κάποια στιγμή η Kerry Fox στον αντιπαθέστατο (και φαλακρό) πρωταγωνιστή και για την οποία τόσα έχουν γραφτεί.
Παρακολουθώντας την ταινία, μου γεννήθηκε η απορία για το τί είναι αυτό που διαφοροποιεί τελικά μια ταινία σαν και αυτή από μια πορνό. Και εξηγούμαι. Στην αρχική σκηνή της ταινίας, η πρωταγωνίστρια ξυπνάει τον πρωταγωνιστή επισκεπτόμενή τον στο (ο θεός να το κάνει) σπίτι του και αφού μεσολαβεί ένας υποτυπώδης διάλογος, αρχίζουν και πηδιούνται δίχως αύριο, μόλις 3 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα από την έναρξη (συμπεριλαμβανόμενων και των τίτλων). Μεσολαβεί ακόμη μια υποτυπώδης σκηνή με διαλόγους γραμμένους στο πόδι και στη συνέχεια ακόμη ένα γαμήσι. Περιτό να σας πώ ότι η ταινία συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με τα γαμήσια να διαδέχονται σκηνές προβληματισμού και αναδρομής στο παρελθόν ανα δέκα λεπτά.
Καταβάλοντας υπέρτατη προσπάθεια να την παρακολουθήσω μέχρι τέλους (για να μην πάνε χαμένα και τα δύο ευρώ που έδωσα) συμπέρανα τελικά ότι τό μόνο πράγμα (πέραν των ομορφότερων πρωταγωνιστών) που διαφοροποιεί μια τσόντα από μια καλλιτεχνική ταινία με σκηνές πραγματικού σεξ είναι η ειλικρίνεια και η τιμιότητα των προθέσεων...


...όσο για την "επίμαχη" σκηνή, αφήστε το καλύτερα γιατί θα γίνω πολύ κακός...

Χτές συνάντησα την Μ. μετά από πολύ καιρό. Χαιρετηθήκαμε τυπικά και μου χαμογέλασε. Στο χαμόγελό της όμως δεν αναγνώρισα τίποτα από όσα έβλεπα παλιά... Αισθάνθηκα απίστευτα ανακουφισμένος...