I Don’t Wanna Hear It…

Όταν κάπου στα 16 (για τους κουτσομπόληδες αυτό ήταν 15 χρόνια πριν…κάντε τον λογαριασμό μόνοι σας…) άρχισα να ακούω φανατικά Hardcore και Punk, αυτό που με συγκίνησε και με έκανε να ταυτιστώ αμέσως με αυτό το είδος μουσικής ήταν η αλήθεια και η εντιμότητα που (πίστευα ότι) έκρυβε μέσα του. Η αίσθηση του να «ανήκεις» σε μια σκηνή όπου οι έννοιες ενότητα, ακεραιότητα, φιλία, υποστήριξη ήταν αυτονόητες και χαρακτήριζαν κάθε εκδήλωση της καθημερινής σου ζωής, δεν νομίζω να άφηνε κανένα επαναστάτη της μετεφηβικής ηλικίας ασυγκίνητο. Οι καιροί βέβαια πέρασαν και κάποιος πιο κυνικός θα μπορούσε να πει ότι από όλη αυτήν την «σκηνή» το μόνο που απέμεινε σήμερα, είναι μερικά t-shirts και baggy παντελόνια που είναι δύσκολο να φορεθούν στο γραφείο και κάποιοι δίσκοι και cd που ακούγονται παρωχημένα.
Η αλήθεια είναι όμως πάντα στην μέση και εγώ προσωπικά πιστεύω ότι για κάποιους το Hardcore ήταν κάτι παραπάνω από άλλο ένα είδος μουσικής και κάτι παραπάνω από μια απλή εφηβική ανάμνηση. Μέσα σε αυτούς συγκαταλέγω και τον εαυτό μου. Αισθάνομαι υπερήφανος που από εκείνα τα χρόνια μπορώ να κρατήσω την ανάμνηση κάποιων ανθρώπων που με την στάση ζωής τους, με έκαναν να πορεύομαι με μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία. Ένας από αυτούς είναι και ο Ian McKay (Minor Threat, Fugazi, Dischord Records κτλ). Αν και ποτέ δεν ήμουν straight edge (…κάπνιζα 12 χρόνια και πίνω ακόμη αρκετά…) η στάση ζωής του πίστευα ότι καθρέπτιζε και καθρεπτίζει ακόμη όσα κήρυττε με την μουσική του. Με άλλα λόγια ήταν αυθεντικός.
Θα αναρωτηθείτε βέβαια γιατί με έχει πιάσει αυτή η διάθεση ονειροπόλησης. Θα σας πώ αμέσως… Σαν γνήσιο technology freak και gadget maniac αγόρασα ένα i-Pod, το οποίο μέχρι πρόσφατα «γέμιζα» με υλικό από την προσωπική μου δισκοθήκη αφού είμαι κατά του downloading (νόμιμο ή παράνομο). Κάποια στιγμή αποφάσισα να «μπώ» στο i-tunes και να δώ τι είναι διαθέσιμο προς αγορά. Ένα από τα πράγματα που «αγόρασα» ήταν και το πρώτο demo των Minor Threat (…μάλιστα έγραψα και κριτική για το demo στην αντίστοιχη υπηρεσία μιας και ήμουν ο πρώτος που το «κατέβασα»…). Εκείνη την στιγμή το διασκέδασα, αλλά αργότερα μπήκα σε σκέψεις. Μην με παρεξηγείτε. Λατρεύω την τεχνολογία (άλλωστε είναι το μέσο που μου παρέχει τα χρήματα με τα οποία αγοράζω το ψωμί μου και τα cd που εμπλουτίζουν την δισκοθήκη μου) αλλά παρόλη την ευκολία και την αμεσότητα αυτού του τρόπου αγοράς μουσικής, τίποτε μα τίποτε δεν πρόκειται ποτέ να υποκαταστήσει (ούτε λόγος να αντικαταστήσει) μια βόλτα και ένα «χάσιμο» στα δισκάδικα ή την απεγνωσμένη αναζήτηση ενός δίσκου και το αίσθημα την στιγμή της εύρεσής του. Δεν είμαι από τους «κολημμένους» που θα κατηγορήσουν τον Ian McKay για ξεπούλημα, αλλά αυτό που θα κάνω αμέσως μετά είναι να φτιάξω ένα cd με τα mp3 του demo, θα το αντιγράψω σε κασέτα και αφού φωτοτυπήσω το εξώφυλλο (που κατέβασα από το Internet) θα την τοποθετήσω δίπλα στις υπόλοιπές που κρατάω από τα εφηβικά μου χρόνια. Η τεχνολογία στην υπηρεσία της ανάμνησης…

…Early to finish, I was late to start
I might be an adult, but I’m a minor at heart
Go to college, be a man, what’s the fucking deal?
It’s not how old I am, it’s how old I feel…